Vóór 15 augustus [2021] werkte ik als leraar en verloskundige in verschillende openbare en particuliere ziekenhuizen. Na de val van Kabul werd ik werkloos omdat het door de beperkingen van de Taliban niet mogelijk was om te werken. Maar gedurende deze bijna twee jaar heb ik direct en indirect geprobeerd te vechten voor de rechten van Afghaanse vrouwen en meisjes. Ik heb mijn stem verheven tegen het beleid van de Taliban om Afghaanse vrouwen uit deze crisis te redden.

Ik ben vele malen onderworpen aan fysiek geweld en bedreigingen. Ik leef momenteel ondergedoken vanwege deze bedreigingen, omdat ik hun beleid in de media en sociale netwerken heb bekritiseerd. Ik heb geen baan omdat ik overal solliciteer en word aangenomen, maar als ze mijn identiteit ontdekken, ontslaan ze me. Ze denken dat mijn aanwezigheid in hun organisatie hen in gevaar zal brengen.

De belangrijkste verandering in mijn leven na 15 augustus is dat ik me zowel mentaal als fysiek zwak voel. Ik heb nachtmerries. De Taliban hebben zoveel beperkingen opgelegd aan Afghaanse vrouwen en meisjes dat ik vandaag de dag zelfs het gevoel heb dat ik niet kan ademen. De 15e augustus is een zwarte dag in de geschiedenis van Afghanistan, toen wij vrouwen en meisjes in onze huizen gevangen werden gezet.

Niemand steunt Afghaanse vrouwen. Ik had me nooit zo alleen voorgesteld. Ik denk niet dat er moeilijkere dagen zijn dan deze die wij vrouwen in Afghanistan meemaken.

Het leven is zoals het is. Of we het nu leuk vinden of niet, we moeten doorgaan zolang we leven. Het leven onder het bewind van de Taliban is zo moeilijk en ondraaglijk dat het niet te beschrijven is. We moeten branden en bouwen. Ik had eerder een baan. Ik had brood en vrede. Maar de Talib heeft alles van mij afgenomen. Ik zit nu onder huisarrest.

Afghaanse vrouwen zijn sterker dan de wereld zich kan voorstellen en blijven strijden. We vechten al bijna twee jaar op straat voor ons recht op onderwijs en werk. Hoewel onze strijd niet succesvol is geweest, hebben we nog steeds hoop. Als de internationale gemeenschap en de Verenigde Naties ons steunen, zullen onze inspanningen resultaat opleveren.

Helaas heeft de internationale gemeenschap Afghaanse vrouwen niet gesteund en kijkt alleen maar toe. De Taliban kunnen worden veranderd als de internationale gemeenschap ons steunt. Hoe lang zullen ze blijven toekijken naar de situatie van vrouwen in Afghanistan? Onze vernietiging aanschouwen?

De helft van de bevolking van Afghanistan sterft. Betekent sterven iets anders dan dit? We zijn zo beledigd en vernederd dat, zelfs als we mogen werken en studeren, het jaren zal duren voordat we mentaal en fysiek weer normaal zijn. We kunnen 's nachts zelfs niet rustig slapen in onze huizen. Elk moment stel ik me voor dat ze zullen komen en me arresteren. Wat ik hoor van de gevangenissen van de Taliban is vreselijk. Deze terreur heeft mijn gemoedsrust weggenomen.

Mijn oproep aan de internationale gemeenschap is om met ons te staan.