Η Ιστορία της Ντάνα
Πριν από τις 15 Αυγούστου [2021], εργαζόμουν ως δάσκαλος και μαιευτήρια σε διάφορα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία. Μετά την πτώση του Καμπούλ, έμεινα άνεργη επειδή δεν ήταν δυνατό να εργαστώ με τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν από τον Ταλιμπάν. Αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των σχεδόν δύο ετών, προσπάθησα άμεσα και έμμεσα να αγωνιστώ για τα δικαιώματα των αφγανίδων γυναικών και κοριτσιών. Εξέφρασα τη φωνή μου εναντίον των πολιτικών του Ταλιμπάν για να σώσω τις αφγανίδες από αυτήν την κρίση.
Έχω υποστεί φυσική βία και απειλές πολλές φορές. Αυτήν τη στιγμή ζω κρυμμένη λόγω αυτών των απειλών, επειδή κριτικάρισα τις πολιτικές τους στα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν έχω δουλειά επειδή υποβάλλω αιτήσεις παντού και γίνομαι δεκτή, αλλά όταν μάθουν την ταυτότητά μου, με απολύουν. Αισθάνονται ότι η παρουσία μου στον οργανισμό τους τους θέτει σε κίνδυνο.
Η πιο σημαντική αλλαγή στη ζωή μου μετά τις 15 Αυγούστου είναι ότι αισθάνομαι αδύναμη, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Έχω εφιάλτες. Οι Ταλιμπάν επιβάλλουν τόσους περιορισμούς στις αφγανίδες γυναίκες και κορίτσια που σήμερα αισθάνομαι ακόμη και ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Η 15η Αυγούστου είναι μια μαύρη μέρα στην ιστορία του Αφγανιστάν, όταν εμείς, οι γυναίκες και τα κορίτσια, φυλακιστήκαμε στα σπίτια μας.
Κανείς δεν υποστηρίζει τις αφγανίδες γυναίκες. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν τόσο μόνη. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πιο δύσκολες μέρες από αυτές που ζούμε οι γυναίκες στο Αφγανιστάν.
Η ζωή είναι έτσι. Αρέσει ή δεν αρέσει, πρέπει να συνεχίσουμε όσο είμαστε ζωντανοί. Η ζωή υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν είναι τόσο δύσκολη και ανυπόφορη που δεν μπορεί να εκφραστεί. Πρέπει να καίμε και να ξαναχτίζουμε. Είχα δουλειά πριν. Είχα ψωμί και ειρήνη. Αλλά οι Ταλιμπάν μου πήραν τα πάντα. Τώρα είμαι υπό κατ' οίκον περιορισμό.
Οι αφγανίδες γυναίκες είναι δυνατές πέρα από τη φαντασία του κόσμου και συνεχίζουν τον αγώνα τους. Έχουμε αγωνιστεί για τα δικαιώματα μας στην εκπαίδευση και την εργασία στους δρόμους εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Παρόλο που οι προσπάθειές μας δεν έχουν έχει αποτέλεσμα, ελπίζουμε ακόμα. Αν η διεθνής κοινότητα και οι Ηνωμένες Εθνικές οργανώσεις μας υποστηρίξουν, οι προσπάθείες μας θα δώσουν αποτελέσματα.
Δυστυχώς, η διεθνής κοινότητα δεν υποστηρίζει τις αφγανίδες γυναίκες και μας παρακολουθεί μόνο. Οι Ταλιμπάν μπορούν να αλλάξουν αν η διεθνής κοινότητα μας υποστηρίξει. Πόσο καιρό θα συνεχίσουν να παρακολουθούν την κατάσταση των γυναικών στο Αφγανιστάν; Θα παρακολουθούν την καταστροφή μας;
Η μισή πληθυσμός του Αφγανιστάν πεθαίνει. Κάτι άλλο σημαίνει ο θάνατος; Έχουμε περάσει τόσες εξευτελισμούς και υποβιβασμούς που, ακόμα κι αν μας επιτραπεί να εργαστούμε και να μελετήσουμε, θα χρειαστούν χρόνια για να επιστρέψουμε στην κανονική ζωή, ψυχολογικά και σωματικά. Δεν μπορούμε καν να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα στα σπίτια μας. Κάθε στιγμή φαντάζομαι ότι θα έρθουν και θα με συλλάβουν. Αυτό που ακούω από τα φυλακισμένα των Ταλιμπάν είναι φρικτό. Αυτή η τρομοκρατία μου έχει πάρει την ειρήνη του μυαλού μου.
Η έκκλησή μου προς τη διεθνή κοινότητα είναι να σταθεί δίπλα μας.
